Koh Phangan en onze reis naar Surabaya

In Bangkok hadden we ervoor gezorgd dat al het vervoer tussen de steden en hotels geregeld zou zijn. In Khao Sok zouden we in de lobby opgehaald worden door een bus en vanuit daar zouden we naar de haven rijden om de boot te nemen naar Koh Phangan. Na een uur te hebben gewacht kwam er maar geen bus. Ik werd toch wel wat ongeduldig, want wachten moeten we hier altijd maar zo lang hadden we nog nooit moeten wachten. Dus ik vroeg de receptioniste om hulp. Ze wilde wel voor ons bellen, maar dan moesten we wel betalen. Wat dan weer jammer was. We zagen echter geen andere oplossing en we moesten een boot halen natuurlijk, dus we lieten haar namens ons bellen. Na een aantal keer heen en weer gebeld te hebben, zou er een minivan ons komen ophalen. Allemaal en beetje vaag, maar de receptioniste zei dat we nog 10 minuten moesten wachten. Na een half uur was er nog niemand. Uiteindelijk hebben gewoon twee en een half uur in totaal gewacht voordat iemand ons op kwam halen!

Geen tijd om me daar nog druk over te maken, want we moesten zo snel mogelijk de bus in. We deelden de bus met een hoop andere mensen die eerst nog allemaal opgehaald en afgezet moesten worden. Wij werden als laatste afgezet in Surat Thani, waar we vanuit daar in een ander busje moesten die ons bij een transfer punt afzette. Hier werden bus en boot tickets voor ons geregeld. Waarnaar we weer moesten wachten op de bus die ons naar de haven zou brengen. Dit was een of andere oude schoolbus die we dan ook deelden met allemaal scholieren. De bus was oud, het was er hartstikke heet en we zaten helemaal achterin. De vloer in het midden van de bus zat ook nog eens los. Dus op een gegeven moment voelde ik een hoop wind, kwam heel de vloer gewoon omhoog en zag je zo de weg eronder. De bus moest ook een keer heel hard remmen, waarnaar wij er achter kwamen dat onze stoelen niet goed vast zaten. We vlogen dus met stoel en al naar voren. Heel eng. Aangekomen bij de boot na driekwartier te hebben gereden. Deze leek in de verste verte niet op de boot van het plaatje. Deze boot was een groot vrachtschip of ferry. Het was een en al geroest metaal, oud, lelijk en het had geen ramen. Maar goed we waren blij dat we nog over konden varen naar Koh Phagnan. Dit was de laatste boot die nog ging.

Op de boot hoorden we dat deze er wel wat langer over deed dan die boot die we eigenlijk hadden moeten hebben (3 uur). Wat dan wel weer een meevaller was, is dat we te horen kregen dat we door iemand van het hotel zouden worden opgehaald op het eiland. Dus dat was dan weer heel fijn. Al met al zijn we bijna 12 uur bezig geweest om van Khao Sok naar Koh Phagnan te komen. Heel frustrerend, maar ik kon er de humor ook wel een beetje van in zien. Het was alleen zonde van de dag.

Na onze lange reis kwamen we aan bij ons Power Beach Resort waar we drie nachten zullen verblijven. Mooi complex, met een hoop bungalows, zwembaden, restaurant en andere faciliteiten direct aan het strand. Nou beter hadden we het nog niet gehad. De kamer daarentegen viel een beetje tegen. Klein, simpel, wit, fel licht, een houten verhoging waar twee matrassen oplagen en een buiten badkamer met kakkerlakken (die we hebben bestreden met een spuitbus, ze lagen de volgende dag mooi op hun rug en we lieten ze opruimen door het personeel van het resort). Maar we waren blij dat we er waren en onze reis hadden overleefd.

Koh Phangan staat bekend om de full moon party’s. Wij waren er alleen niet met volle maan, maar gelukkig is het ieder weekend feest. Wij zijn naar de half moon party geweest. Het was echt een heel mooi festival. Er hing overal black light verlichting en heel veel mensen hadden zich laten beschilderen met fluoriserende verf wat een mooi effect gaf. Er hingen ook veel voorwerpen die oplichten met verschillende kleuren. Zelfs mijn drankje gaf licht (gin-tonic). In het midden was een hele grote dansvloer, met daarvoor de dj. Daaromheen waren verschillende bars en loungeplekjes en hangmatten. Voor ieder wat wils dus. Ze verkochten ook lach gas en een happy shake, wat wij dan weer een beetje vreemd vonden. De entree, drankjes, eten en souvenirs hadden gewoon de westerse festival prijzen wat wel weer heel jammer was. Echt een heel geslaagd festival en leuk om onze vakantie mee af te sluiten!

Wel met een kater tot gevolg de volgende dag. Onze laatste dag hebben we niet veel meer kunnen doen helaas. We voelden ons niet echt optimaal, maar ook het weer zat niet echt mee. We hadden regen voor het eerst in onze hele vakantie. De temperatuur was wel prima, dus ik heb lekker in het zwembad gezwommen. ’s Avonds ben ik nog achterop de scooter, bij onze Nederlandse buurman uit Krabi want die kwamen we hier weer tegen, van Ban Tai naar Had Rin gereden. In Had Rin worden de full moon party’s altijd gegeven, dus wij dachten dat hier wel wat te beleven viel. Dat viel alleen een beetje heel erg tegen. Er was echt helemaal niks te beleven. Het was gewoon uitgestorven. De weg naar Had Rin was wel echt heel heftig en ik was blij dat ik achterop zat. De weg liep langs de kust en ging echt steil omhoog en weer steil naar beneden. Soms had de scooter er moeite mee om omhoog te komen. Zaten we daar met zijn tweeën naar voren te leunen om de scooter wat te ‘helpen’ om hoog te komen. Uiteindelijk hebben we alleen wat gedronken op het strand en gekeken naar een vuurshow.

De volgende dag was helaas het einde van onze vakantie in Thailand en moesten we ons voorbereiden op de heeeeeele lange weg terug naar Surabaya. Bus, boot, bus, nachtbus, taxi, vliegtuig, vliegtuig en dan nog met de auto naar het appartement. Tussen alle transfers moesten we steeds lang wachten, wat de reis alleen maar saaier en langer maakte. We hadden de nachtbus naar Bangkok genomen. Het stonk echt heel erg in de bus, maar je had voldoende ruimte en de stoelen konden lekker ver naar achteren. De bus naar Bangkok zou om 6 uur ’s ochtends aankomen hadden ze gezegd. We waren er alleen al om half 4 ’s nachts en werden gedropt in het centrum van Bangkok, wat helemaal niet handig was. Vanuit daar nog een taxi genomen naar het vliegveld. Hier waren we natuurlijk veel te vroeg, want ons vliegtuig zou pas om 11:30 uur vertrekken. Weer wachten dus. We hebben ons dus maar asociaal op meerdere stoelen geïnstalleerd om wat te slapen. De vluchten zijn allebei verder goed gegaan. Uiteindelijk na meer dan 24 uur onderweg te zijn waren we er dan eindelijk!

We zouden opgehaald worden door een docent van de Airlangga Universiteit. Er stond alleen niemand, wij weer wachten. Een uur uiteindelijk gewacht, want ze stond bij de verkeerde aankomsthal. Maakte allemaal niet uit, ik was blij dat ze er was en we werden heel hartelijk ontvangen. We hebben daarna lekker wat gegeten bij een Indonesisch restaurant. Lekkere saté ayam, gourami fish, seafood soup, sojabonen soep en natuurlijk rijst. Ze had van alles wat besteld.
Aangekomen bij onze homestay had ze ook wat boodschappen voor ons gedaan, zodat we de volgende dag wat te eten en drinken zouden hebben voor het ontbijt. Echt heel hartelijk ontvangen! Ze vertelde ook dat de universiteit onze huur voor een maand zou betalen, wat helemaal een meevaller was na onze vermoeide, lange reis.