Saté Ayam en Sempu Island
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
04 April 2014 | Indonesië, Soerabaja
We zitten alweer op de helft. Wat gaat de tijd toch snel eigenlijk! Over een paar weken ben ik al weer terug in Nederland en dan is dit grote avontuur afgelopen.
De afgelopen weken stonden in het teken van het ‘Community Health Centre”. Een gezondheidscentrum voor de buitengebieden van Surabaya, ook wel een Puskesmas genoemd. Dit is speciaal voor mensen waarvoor het niet mogelijk is om naar het ziekenhuis te gaan. Hier zullen wij ook ons project gaan doen. We hebben daarom vier vrouwen bij hun thuis geïnterviewd de afgelopen week met betrekking tot het onderwerp van ons project, namelijk exclusieve borstvoeding gedurende de eerste zes maanden na de bevalling. Twee vrouwen waren zwanger en de andere twee vrouwen waren al bevallen. Het was echt een hele ervaring en heel indrukwekkend. Ze wonen allemaal in een soort sloppenwijken, met heel de familie in een klein huisje. Ze waren ontzettend gastvrij en wilde graag meewerken met ons project. We werden heel warm en vriendelijk ontvangen. We moesten op de grond zitten. De huisjes zien er klein en vies uit, maar de grond om op te zitten is heel schoon. Ze doen hier ook altijd hun schoenen uit bij binnenkomst. Volgende week of die week erop zullen we weer bij dezelfde vrouwen terug komen om hun persoonlijk voorlichting te geven. Indonesische studenten en ook een leraar zullen ons hierbij helpen. Want we hebben wel een tolk nodig om de voorlichting te kunnen geven, de vrouwen spreken namelijk geen Engels. Aan het einde van deze stageperiode zullen we ook een voorlichting geven voor een grotere groep vrouwen.
Samen met onze Indonesische vriendinnen was het weer tijd voor een avondje koken. Dit keer leerde ik hoe ik de échte Indonesische saté ayam (kip saté) moesten maken. Wij leerden hun weer hoe ze hutspot moesten maken. Het was echt heerlijk! De combinatie was ook perfect. De foto’s hebben jullie vast al voorbij zien komen op facebook. We werden heel warm en vriendelijk ontvangen bij een van die meiden thuis door heel de familie. Eten en drinken in overvloed. Samen met de moeder heb ik de saté en de saté saus gemaakt. Ze sprak geen woord Engels, maar met wat handen en voeten werk kon ik haar goed begrijpen. Uiteindelijk was alles klaar en zaten we met z’n allen op de grond te genieten van een apart samengesteld diner. Angelique had stroopwafels en dropjes meegenomen. Dan hadden we natuurlijk de hutspot met de saté ayam. Ook hadden ze rijst, watermeloen en Indonesische chocolade cake. Het was echt een hele gezellig avond. Leuk ook om te zien hoe die meiden wonen en dat ze het zo leuk vinden als je op bezoek komt.
Een weekendje Malang en Sempu Island hadden we ook nog op het programma staan met onze Indonesische vriendinnen. Zij waren daar zelf nog nooit geweest, dus wilden graag met ons mee. We spraken om 16:00 uur af, wat daarna 17:00 uur werd en uiteindelijk kwamen ze om 18:00 uur aanzetten (we zijn het ondertussen al gewend dat ze niet op de afgesproken tijd komen, standaard anderhalf uur te laat). Ik leg me er maar bij neer en reken er ook niet meer op dat ze op tijd zullen komen. Dit voorkomt alleen maar teleurstellingen en een hoop inspanningen/ stress. Om 18:00 uur konden we nog niet vertrekken, want ze moesten eerst nog bidden (ook hier zijn we altijd op voorbereid). Daarna eerst nog langs de supermarkt, een andere vriendin moest ook nog opgehaald worden, maar toen konden we eindelijk echt vertrekken. Het is volgens Google Maps eigenlijk maar een ritje van 1,5 uur, ongeveer 100 kilometer. Maar het verkeer hier werkt absoluut niet mee en ook de wegen zijn zo slecht. We reden een stukje over de snelweg en dat was zo gevaarlijk. Ze flitsten constant met de lichten naar elkaar of toeteren als ze elkaar inhalen. Er wordt zelfs over de vluchtstrook ingehaald! Vrachtwagens rijden overal en nergens. Het is dus heel de tijd zigzaggend door het verkeer rijden. Je mag ook maar 100 km/uur, maar dat is hard genoeg in dit verkeer. Echt onvoorstelbaar hoe ze hier rijden. Om 22:30 uur kwamen dan eindelijk aan in Malang, na bijna 4,5 uur onderweg te zijn geweest. Hier overnachten we bij een van die meiden thuis. Bij binnenkomst kregen we eerst allerlei hapjes en daarna werd er nog een soort buffet op tafel gezet. We werden zo warm en gastvrij ontvangen. Ze vinden het fantastisch als je bij hun op bezoek komt. Het buffet bestond uit allerlei schalen en als je van alles wat had opgeschept dan werd het uiteindelijk Soto Ayam. Een welbekend gerecht hier in Indonesië. Kippensoep, maar dan anders. Eerst schep je wat witte rijst op je bord, dan kip, wat groenten, rijst noedels, sambal (optioneel) en als laatste de bouillon met daarbij natuurlijk de kroepoek. Ook hebben ze hier een soort hutspot (maar dan iets anders bereid), waar ze dan een balletje van maken en door de ei rollen en vervolgens bakken. Best lekker!
Na het diner was het tijd om naar bed te gaan. Wij kregen onze eigen kamer. We hadden ons er eigenlijk op voorbereid dat we op de grond zouden moeten slapen, aangezien we met vier personen bij hun thuis zouden overnachten. Maar we hadden onze eigen kamer met tweepersoonsbed, wat op zich prima was. Het was alleen ontzettend warm en om 4:00 uur begon de moskee al te blèren (letterlijk!). Nou moesten we wel heel vroeg op staan, maar dit was echt absurd. Als het nou voor even is oké, maar ten eerste is het echt geen mooi geluid, het is ook echt abnormaal hard, je kan het niet negeren en het gaat voor anderhalf uur door. Maar goed ik had toch al geen goede nacht, dus dit kon er ook al wel bij. We hadden afgesproken dat we om 5:00 uur zouden vertrekken en om 4:30 uur op zouden staan. Die meiden zouden om 4:00 uur op staan zodat ze eerst nog konden bidden. Wij stonden netjes klaar op de afgesproken tijd en hun kwamen toen pas net hun bed uit. Wij weer wachten.. Toen iedereen eindelijk klaar was, was het eerst nog tijd voor ontbijt, Nasi Goreng (om 6:00 uur ’s ochtends!). Het is dat ik wel honger had, maar het is toch wel vreemd om Nasi in de ochtend te eten. Maar hier in Indonesië ontbijten ze er dus iedere dag mee. Eindelijk konden we dan vertrekken naar Sempu Island. Een twee uur durende rit door de bergen. Het was echt een prachtige route door een prachtig landschap.
Aangekomen bij het strand moesten we een boot en gids huren om tot het midden van het eiland te kunnen komen waar een prachtige virgin lagoon te zien is. Het was een kort ritje met de boot, maar de tocht door de jungle was wel erg pittig. Het pad was heel erg modderig en ging recht door de jungle. Steil omhoog en dan weer naar beneden, blubberend en klauterend door de modder. Ik probeerde eerst nog op mijn schoenen te letten, maar dit was echt niet te doen. Het was zo modderig en glad dat iedereen wel een keer onderuit is gegaan. Het was ook super warm en vochtig, dus ik zweette me een ongeluk.
Het was een bijna drie uur durende bootcamp door de jungle. De modder had wel wat uitdagends, want je moest je aan elke tak of boom goed vastpakken omdat je anders onderuit zou gaan. Eindelijk zagen we het meertje, maar toen waren we er nog lang niet. We moesten langs een pad langs het water lopen. Je kon het geen pad noemen, want het was eerder klauteren over de wortels van de bomen aan de rand van de rotsen. Er was ook geen mooie draad gespannen ofzo, wat ze in Oostenrijk wel altijd hebben. Maar we hebben het overleefd en op dat moment wilde ik niet aan de terugweg denken. Het strand was prachtig, een paradijs. De lange, pittige wandeling was het waard, ook al herkende ik mijn schoenen niet meer terug. Het water was echt super helder met daaromheen bomen en rotsen, echt adembenemend.
We konden eindelijk weer een keer ongegeneerd van de zon genieten en hebben een paar uur op het strand doorgebracht. Er was ook een stuk rots waar je op kon klimmen en daar had je een prachtig uitzicht over de zee en over het eiland. We hebben zelfs heel even dolfijnen gezien! Dat was echt heel bijzonder om ze in het wild te zien, ook al was het maar voor even. Er waren ook een paar apen op het strand die op eten zaten te azen en heel nieuwsgierig naar ons toe kwamen.
Op het strand mag je gewoon barbecueën en een tentje opzetten om de nacht door te brengen. Hier zijn geen regels voor, net zo als voor het gooien van afval in de natuur. Het is een ontzettend mooie omgeving, maar zowel de lokalen mensen als de toeristen gaan echt heel slecht om met de natuur. Iedereen gooit gewoon zijn afval weg, waardoor het strand echt op sommige plekken smerig was met brengen afval. Dat was wel jammer.
Na een paar uur was het tijd om weer terug te gaan en begonnen we aan onze weg opnieuw door de jungle. Iedereen zag hier ontzettend tegen op, maar de terugweg ging een stuk beter dan de heenweg. De modder was iets opgedroogd, waardoor het minder glad was en we wat sneller door konden lopen. Het einde van de route was ook echt prachtig. Het was ondertussen eb geworden, dus we konden een stuk de zee in lopen. De mangroeve om het eiland heen was ook ver opgedroogd, dus je kon er mooi langs lopen. De zon stond laag waardoor het uitzicht opnieuw prachtig was. Iedereen was heel blij dat de trekking erop zat en terug bij de auto heb ik lekker genoten van een zware kokosnoot die echt heerlijk was.
Na deze inspannende tocht was het tijd om terug te rijden. We hebben in Malang nog een korte tussenstop gemaakt om even wat te eten. De familie waarbij we hadden overnacht had ons opnieuw uitgenodigd voor het eten en het was opnieuw heerlijk. Het is zo speciaal om bij de mensen zelf thuis te komen. En ze vinden het zo leuk dat je komt en zijn zo gastvrij. Na het eten konden we eindelijk terug naar Surabaya. Dit was nog een lange rit. Een hele lange dag en helemaal lek gestoken door de muggen, maar zeker de moeite waard om bezocht te hebben..
De afgelopen weken stonden in het teken van het ‘Community Health Centre”. Een gezondheidscentrum voor de buitengebieden van Surabaya, ook wel een Puskesmas genoemd. Dit is speciaal voor mensen waarvoor het niet mogelijk is om naar het ziekenhuis te gaan. Hier zullen wij ook ons project gaan doen. We hebben daarom vier vrouwen bij hun thuis geïnterviewd de afgelopen week met betrekking tot het onderwerp van ons project, namelijk exclusieve borstvoeding gedurende de eerste zes maanden na de bevalling. Twee vrouwen waren zwanger en de andere twee vrouwen waren al bevallen. Het was echt een hele ervaring en heel indrukwekkend. Ze wonen allemaal in een soort sloppenwijken, met heel de familie in een klein huisje. Ze waren ontzettend gastvrij en wilde graag meewerken met ons project. We werden heel warm en vriendelijk ontvangen. We moesten op de grond zitten. De huisjes zien er klein en vies uit, maar de grond om op te zitten is heel schoon. Ze doen hier ook altijd hun schoenen uit bij binnenkomst. Volgende week of die week erop zullen we weer bij dezelfde vrouwen terug komen om hun persoonlijk voorlichting te geven. Indonesische studenten en ook een leraar zullen ons hierbij helpen. Want we hebben wel een tolk nodig om de voorlichting te kunnen geven, de vrouwen spreken namelijk geen Engels. Aan het einde van deze stageperiode zullen we ook een voorlichting geven voor een grotere groep vrouwen.
Samen met onze Indonesische vriendinnen was het weer tijd voor een avondje koken. Dit keer leerde ik hoe ik de échte Indonesische saté ayam (kip saté) moesten maken. Wij leerden hun weer hoe ze hutspot moesten maken. Het was echt heerlijk! De combinatie was ook perfect. De foto’s hebben jullie vast al voorbij zien komen op facebook. We werden heel warm en vriendelijk ontvangen bij een van die meiden thuis door heel de familie. Eten en drinken in overvloed. Samen met de moeder heb ik de saté en de saté saus gemaakt. Ze sprak geen woord Engels, maar met wat handen en voeten werk kon ik haar goed begrijpen. Uiteindelijk was alles klaar en zaten we met z’n allen op de grond te genieten van een apart samengesteld diner. Angelique had stroopwafels en dropjes meegenomen. Dan hadden we natuurlijk de hutspot met de saté ayam. Ook hadden ze rijst, watermeloen en Indonesische chocolade cake. Het was echt een hele gezellig avond. Leuk ook om te zien hoe die meiden wonen en dat ze het zo leuk vinden als je op bezoek komt.
Een weekendje Malang en Sempu Island hadden we ook nog op het programma staan met onze Indonesische vriendinnen. Zij waren daar zelf nog nooit geweest, dus wilden graag met ons mee. We spraken om 16:00 uur af, wat daarna 17:00 uur werd en uiteindelijk kwamen ze om 18:00 uur aanzetten (we zijn het ondertussen al gewend dat ze niet op de afgesproken tijd komen, standaard anderhalf uur te laat). Ik leg me er maar bij neer en reken er ook niet meer op dat ze op tijd zullen komen. Dit voorkomt alleen maar teleurstellingen en een hoop inspanningen/ stress. Om 18:00 uur konden we nog niet vertrekken, want ze moesten eerst nog bidden (ook hier zijn we altijd op voorbereid). Daarna eerst nog langs de supermarkt, een andere vriendin moest ook nog opgehaald worden, maar toen konden we eindelijk echt vertrekken. Het is volgens Google Maps eigenlijk maar een ritje van 1,5 uur, ongeveer 100 kilometer. Maar het verkeer hier werkt absoluut niet mee en ook de wegen zijn zo slecht. We reden een stukje over de snelweg en dat was zo gevaarlijk. Ze flitsten constant met de lichten naar elkaar of toeteren als ze elkaar inhalen. Er wordt zelfs over de vluchtstrook ingehaald! Vrachtwagens rijden overal en nergens. Het is dus heel de tijd zigzaggend door het verkeer rijden. Je mag ook maar 100 km/uur, maar dat is hard genoeg in dit verkeer. Echt onvoorstelbaar hoe ze hier rijden. Om 22:30 uur kwamen dan eindelijk aan in Malang, na bijna 4,5 uur onderweg te zijn geweest. Hier overnachten we bij een van die meiden thuis. Bij binnenkomst kregen we eerst allerlei hapjes en daarna werd er nog een soort buffet op tafel gezet. We werden zo warm en gastvrij ontvangen. Ze vinden het fantastisch als je bij hun op bezoek komt. Het buffet bestond uit allerlei schalen en als je van alles wat had opgeschept dan werd het uiteindelijk Soto Ayam. Een welbekend gerecht hier in Indonesië. Kippensoep, maar dan anders. Eerst schep je wat witte rijst op je bord, dan kip, wat groenten, rijst noedels, sambal (optioneel) en als laatste de bouillon met daarbij natuurlijk de kroepoek. Ook hebben ze hier een soort hutspot (maar dan iets anders bereid), waar ze dan een balletje van maken en door de ei rollen en vervolgens bakken. Best lekker!
Na het diner was het tijd om naar bed te gaan. Wij kregen onze eigen kamer. We hadden ons er eigenlijk op voorbereid dat we op de grond zouden moeten slapen, aangezien we met vier personen bij hun thuis zouden overnachten. Maar we hadden onze eigen kamer met tweepersoonsbed, wat op zich prima was. Het was alleen ontzettend warm en om 4:00 uur begon de moskee al te blèren (letterlijk!). Nou moesten we wel heel vroeg op staan, maar dit was echt absurd. Als het nou voor even is oké, maar ten eerste is het echt geen mooi geluid, het is ook echt abnormaal hard, je kan het niet negeren en het gaat voor anderhalf uur door. Maar goed ik had toch al geen goede nacht, dus dit kon er ook al wel bij. We hadden afgesproken dat we om 5:00 uur zouden vertrekken en om 4:30 uur op zouden staan. Die meiden zouden om 4:00 uur op staan zodat ze eerst nog konden bidden. Wij stonden netjes klaar op de afgesproken tijd en hun kwamen toen pas net hun bed uit. Wij weer wachten.. Toen iedereen eindelijk klaar was, was het eerst nog tijd voor ontbijt, Nasi Goreng (om 6:00 uur ’s ochtends!). Het is dat ik wel honger had, maar het is toch wel vreemd om Nasi in de ochtend te eten. Maar hier in Indonesië ontbijten ze er dus iedere dag mee. Eindelijk konden we dan vertrekken naar Sempu Island. Een twee uur durende rit door de bergen. Het was echt een prachtige route door een prachtig landschap.
Aangekomen bij het strand moesten we een boot en gids huren om tot het midden van het eiland te kunnen komen waar een prachtige virgin lagoon te zien is. Het was een kort ritje met de boot, maar de tocht door de jungle was wel erg pittig. Het pad was heel erg modderig en ging recht door de jungle. Steil omhoog en dan weer naar beneden, blubberend en klauterend door de modder. Ik probeerde eerst nog op mijn schoenen te letten, maar dit was echt niet te doen. Het was zo modderig en glad dat iedereen wel een keer onderuit is gegaan. Het was ook super warm en vochtig, dus ik zweette me een ongeluk.
Het was een bijna drie uur durende bootcamp door de jungle. De modder had wel wat uitdagends, want je moest je aan elke tak of boom goed vastpakken omdat je anders onderuit zou gaan. Eindelijk zagen we het meertje, maar toen waren we er nog lang niet. We moesten langs een pad langs het water lopen. Je kon het geen pad noemen, want het was eerder klauteren over de wortels van de bomen aan de rand van de rotsen. Er was ook geen mooie draad gespannen ofzo, wat ze in Oostenrijk wel altijd hebben. Maar we hebben het overleefd en op dat moment wilde ik niet aan de terugweg denken. Het strand was prachtig, een paradijs. De lange, pittige wandeling was het waard, ook al herkende ik mijn schoenen niet meer terug. Het water was echt super helder met daaromheen bomen en rotsen, echt adembenemend.
We konden eindelijk weer een keer ongegeneerd van de zon genieten en hebben een paar uur op het strand doorgebracht. Er was ook een stuk rots waar je op kon klimmen en daar had je een prachtig uitzicht over de zee en over het eiland. We hebben zelfs heel even dolfijnen gezien! Dat was echt heel bijzonder om ze in het wild te zien, ook al was het maar voor even. Er waren ook een paar apen op het strand die op eten zaten te azen en heel nieuwsgierig naar ons toe kwamen.
Op het strand mag je gewoon barbecueën en een tentje opzetten om de nacht door te brengen. Hier zijn geen regels voor, net zo als voor het gooien van afval in de natuur. Het is een ontzettend mooie omgeving, maar zowel de lokalen mensen als de toeristen gaan echt heel slecht om met de natuur. Iedereen gooit gewoon zijn afval weg, waardoor het strand echt op sommige plekken smerig was met brengen afval. Dat was wel jammer.
Na een paar uur was het tijd om weer terug te gaan en begonnen we aan onze weg opnieuw door de jungle. Iedereen zag hier ontzettend tegen op, maar de terugweg ging een stuk beter dan de heenweg. De modder was iets opgedroogd, waardoor het minder glad was en we wat sneller door konden lopen. Het einde van de route was ook echt prachtig. Het was ondertussen eb geworden, dus we konden een stuk de zee in lopen. De mangroeve om het eiland heen was ook ver opgedroogd, dus je kon er mooi langs lopen. De zon stond laag waardoor het uitzicht opnieuw prachtig was. Iedereen was heel blij dat de trekking erop zat en terug bij de auto heb ik lekker genoten van een zware kokosnoot die echt heerlijk was.
Na deze inspannende tocht was het tijd om terug te rijden. We hebben in Malang nog een korte tussenstop gemaakt om even wat te eten. De familie waarbij we hadden overnacht had ons opnieuw uitgenodigd voor het eten en het was opnieuw heerlijk. Het is zo speciaal om bij de mensen zelf thuis te komen. En ze vinden het zo leuk dat je komt en zijn zo gastvrij. Na het eten konden we eindelijk terug naar Surabaya. Dit was nog een lange rit. Een hele lange dag en helemaal lek gestoken door de muggen, maar zeker de moeite waard om bezocht te hebben..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
