The first weeks

Zoals sommige van jullie weten waren er wat opstart problemen in de eerste weken met betrekking tot mijn stage. Dankzij Yulis, onze begeleider, hebben we wel wat cultuur gezien in de eerste week, zoals het Submarine museum en het Heroes monument, wat symbool staat voor de mensen die zijn gestorven tijdens het gevecht voor Surabaya. Veel mensen willen hier graag met je op de foto, soms tot vervelends aan toe. Sommige vragen het nog netjes, maar andere kunnen zich heel erg opdringen. Sommige maken heel stiekem een foto van je of ze doen het juist heel opzichtig (met de telefoon letterlijk voor je neus). De eerste paar keer heb ik nog vriendelijk ja gezegd, maar na een aantal keer werd het toch wel erg irritant.

Ook heeft Yulis ons meegenomen naar een souvenirshop waar ze naast ontzettend veel souvenirs (hier kan ik mij goed vermaken:D), traditionele batik verkopen. We zouden de volgende dag de rector van Airlangga University gaan ontmoeten, wat betekende dat we ons netjes moesten kleden in een traditionele batik. Er was zo veel keuze, maar uiteindelijk heb ik dan toch iets gevonden, al is het niet helemaal mijn smaak. Elke ontmoeting eindigt hier overigens met een hapje eten.

De volgende dag startte de introductie op Airlangga University. Ik kreeg een rondleiding van een student langs de verschillende praktijklokalen. Een groot verschil met Nederland. De klaslokalen zien er oud uit en er wordt gebruik gemaakt van oude materialen. Overigens stond ik hier niet van te kijken, want ik had me al enigszins voorbereid dat het heel anders zou zijn dan in Nederland. Het programma van de opleiding ziet er hier ook anders uit dan het programma in Nederland. Hier moet je bijvoorbeeld als verpleegkundige leren om een verloskundige te kunnen ondersteunen bij een bevalling of de bevalling eventueel zelfstandig uit te voeren. In Nederland komt dit helemaal niet aan bod. Dat is een aparte specialisatie voor na de opleiding als je op zo’n afdeling komt te werken. Hier moeten ze het leren, om bijvoorbeeld in de buiten gebieden een verloskundige te kunnen ondersteunen of zelf de bevalling te doen als er geen verloskundige aanwezig is. Bij ons in Nederland is voor iedereen een ziekenhuis goed toegankelijk, maar hier in Indonesië is dat wel anders. Er zijn ontzettend veel buitengebieden waar de mensen niet naar een ziekenhuis gaan, omdat dit niet mogelijk is qua vervoer, bereikbaarheid of financieel gezien.

Ik merkte dat mijn Engels een stuk beter is dan het gemiddelde Engels van de studenten hier in Indonesië. Wat mij ook wat meer zelfvertrouwen geeft om het te spreken. Ik begin het Engels al aardig onder de knie te krijgen en ga zelfs al in het Engels denken, waardoor ik soms even het Nederlandse woord niet meer weet. Later op de dag hebben we de rector van Airlangga University ontmoet. Allen gekleed in onze nieuwe batik. Het was een heel formele bedoeling, net of we bij de president op bezoek kwamen. Heel gekke sfeer. We kregen een kopje thee (net als bij oma) en aparte gebakjes. Dit mochten we absoluut niet afslaan, dus netjes alles opgedronken en opgegeten. De thee was zo smerig en zoet, maar ik heb mijn best gedaan en hem zo ver mogelijk opgedronken om niemand te beledigen.

De opstartproblemen met betrekking tot stage kwamen doordat het ziekenhuis toestemming moest geven zodat wij verschillende afdelingen mogen bezoeken en het werk van de verpleegkundigen mogen observeren. Nu dachten wij van: zij wisten toch allang dat wij zouden komen en ze hebben toch ervaring met stagiaires uit Nederland? Waarom is dat niet al eerder geregeld? Maar ze hebben hier een heel andere manier van werken dan wij hebben in onze cultuur. Alles op het gemakje in tegenstelling tot bij ons in Nederland. Voor ons wel vervelend, want zo duurt het toch wel lang voordat wij “aan het werk” mogen gaan en komt de verveling wel een beetje opzetten.

Ze zijn hier ook niet zo moeilijk met het afzeggen van afspraken en op tijd komen. Afgelopen week hebben ze al twee keer een afspraak afgezegd. Een keer was ik zelfs al op school toen ik hoorde dat het niet doorging. Maar goed, even vervelend op dat moment, maar dit is een andere cultuur en ik was er wel enigszins op voorbereid. Hier loop ik dan wel tegenaan af en toe, maar ik kan er weer van leren. Hopelijk komt er snel verandering in het programma zodat we het nuttige (stage) met het aangename (tripjes) kunnen combineren. Op deze manier duren de weken wel lange en de heimwee naar huis komt dan wel opzetten.

Omdat onze stage nog niet begon hebben we een weekendje gepland met de zus van Angelique om de Bromo vulkaan te gaan beklimmen. Deze vulkaan ligt in het Tenggergebergte op ongeveer 2000 meter hoogte, wat betekent dat het hier een stuk kouder is dan in de rest van Indonesië. Het kan hier soms zelfs vriezen. Met de trein zijn we naar Probolinggo gereden om vanuit daar met een busje slingerend omhoog te rijden naar het Bromo-Tengger-Semeru Nationaal Park. Onze eindbestemming is het dorpje Ngadisari. De omgeving is prachtig. Steile bergen waarop allerlei gewassen worden verbouwd. Een ontzettend mooi gezicht. In het dorpje zelf is niet zoveel te beleven.

De Bromo is beroemd vanwege de zonsopkomst aan de rand van de krater, maar wij hebben de zonsopkomst bekeken vanuit een uitzicht punt tegenover de Bromo vulkaan. Om 3:00 uur stonden we op, om vervolgens om 3:30 uur in een jeep te zitten naar dit punt hoog in de bergen. Het was nog een eindje rijden en de weg was hobbelig en steil. Je moest je echt goed vast houden. Bovenop de berg aangekomen is het echt een drukte van jewelste. Overal staan jeeps en overal zijn mensen. We moeten nog een stukje klimmen om bij het uitzicht punt te komen en hier is het vechten voor een goed plekje om mooie foto’s te kunnen maken. Die had ik mooi gevonden bovenop een hekje. We moeten nog drie kwartier wachten en het is ontzettend koud. Ik had me al enigszins voorbereid, maar toch was het kouder dan gedacht.

Langzaam kleurde de lucht oranje, rood en geel. En langzaam kwam ook de Bromo vulkaan tevoorschijn. Het was een prachtig uitzicht en echt de moeite waard. Nadat de zon helemaal op was gekomen reden we met de jeep terug naar beneden, om de krater te gaan beklimmen. De omgeving was spectaculair. Grasgroene rotswanden rond een kilometers brede zwarte zandvlakte, waarin vier bergtoppen in het midden staan. Een daarvan is de Bromo, herkenbaar aan zijn kale wanden. De wandeling naar de Bromo is goed te doen. Het eerste stuk is vlak, maar het wordt zwaarder als het pad begint te stijgen. Overal langs de weg lopen mannen met paarden en vragen of je een paard wil huren voor naar de krater te gaan, maar wij slaan alle aanbiedingen af. Het wordt op een gegeven moment zelfs irritant. En die paarden zagen er zo zielig uit. Een stuk kleiner dan de paarden in Nederland en af en toe zie je dan zo’n dikke westerse langs komen op zo’n klein paardje. Nee dat zagen wij niet zitten. Het laatste stuk van de klim bestaat uit een trap met 246 treden naar de rand van de krater. Hoe dichter ik bij de krater kom hoe viezer de lucht wordt. Je ruikt echt duidelijk een zwavelgeur, een beetje een vieze ei lucht. Boven aangekomen is het echt prachtig en heel indrukwekkend. De Bromo rookte nog, wat een apart gezicht geeft en toch ergens wel eng is. De vulkaan is immers nog actief. We blijven hier even een tijdje kijken, maar ik krijg snel last van de lucht. Dus we volgen onze weg terug naar beneden, om met de jeep terug naar het hotel te gaan. Hier krijgen we een lekker Indonesisch ontbijtje (nasi goreng) en gaan met het busje en met de trein terug naar Surabaya.

Wat we nog in de planning hebben voor de komende weken: een onderwerp zoeken voor ons project zodat we dat zo snel mogelijk van de grond krijgen, op safari gaan, Yogyakarta bezoeken, Nasi Goreng leren maken, shoppen in de grootste mall van Surabaya en nog veel meer!